Dane szczegółowe książki

Wstęp Łukasza Kurdybachy 5
O POŚREDNIKU KSIĘGI TRZY
KSIĘGA PIERWSZA — DO OPIEKUNÓW, OJCÓW I BRACI MAJĄCYCH SIĘ ZEBRAĆ NA SYNOD CHRZEŚCIJAŃSKI 45
KSIĘGA DRUGA — DO HIERONIMA OSSOLIŃSKIEGO 53
Andrzej Frycz pozdrawia synod w Książu 62
KSIĘGA TRZECIA — DO STANISŁAWA STADNICKIEGO 64
Przedmowa 65
Rozdział I. Chrystusowi nie przysługuje pośrednictwo ani 1. przed wcieleniem, ani 2. ze względu na aniołów 66
Rozdział II. Wybitnym dowodem, że Chrystus pełnił rolę pośrednika wedle natury ludzkiej, jest odpowiednie do ludzkiej natury jego 1. narodzenie, 2. rozwój, 3. pokora, 4. śmierć wraz z tym, co ją poprzedziło, i z tym, co się z nią łączyło, 5. skarga, 6. modlitwa, 7. zmartwychwstanie, 8. wniebowstąpienie, 9. miejsce po prawicy Ojca, 10. przekazanie panowania Bogu Ojcu i 11. poddanie się jemu 68
Rozdział III. Zbija się w nim dowody, jakoby Chrystus był pośrednikiem przed swym wcieleniem 76
Rozdział IV. Zbija się tu dowodzenia, że Chrystus jest pośrednikiem również przez swoją boskość 81
Rozdział V. Zawiera zakończenie 100
KSIĘGI TRZY
O GRZECHU PIERWORODNYM, O WOLNEJ WOLI CZŁOWIEKA.
O OPATRZNOŚCI I ODWIECZNEJ PREDESTYNACJI PRZEZ BOGA
Wykład dwóch zagadnień — do Jana Krzysztoporskiego — Przedmowa 107
KSIĘGA O GRZECHU PIERWORODNYM 111
Rozdział 1. O pierworodnej doskonałości i przeciwnym jej skażeniu; czym jest jedno i czym drugie 111
Rozdział II. Czy istnieje skażenie pierworodne. Jaka jest jego przyczyna. Jaki skutek. Jaka za nie kara 114
liozdział III. Obszerniejsze określenie pierworodnego skażenia 119
Rozdział IV. Pogląd tych, którzy twierdzą, iż grzech pierworodny przenosi się na potomstwo Adama jedynie jako stan odpowiedzialności, ale nie jako wina 121
Rozdział V. Pogląd tych, którzy twierdzą, że od Adama przeszła na potomnych nie tylko odpowiedzialność, ale sama wina i zmaza grzechu pierworodnego 123
Rozdział VI. Obalenie dowodów pierwszego poglądu, że chodzi tylko o odpowiedzialność 125
Rozdział VII. Trzy wprawdzie są źródła grzechu, ale jednak tylko od Adama przeszedł grzech na rodzaj ludzki i tylko ten grzech, który Adam popełnił w raju 128
Rozdział VIII. O lekarstwie i wyzwoleniu od grzechu pierworodnego 130
Rozdział IX. Czy pożądliwość pozostająca w ochrzczonych jest grzechem 130
Rozdział X. Potwierdzenie powagą Augustyna wszystkiego, co dotąd zostało powiedziane o grzechu pierworodnym 131
Rozdział XI. Obszerniejsze wyjaśnienie tego, czy pożądliwość pozostała w odrodzonych jest grzechem, czy nie 133
KSIĘGA O WOLNEJ WOLI CZŁOWIEKA -138
Rozdział I. O wolnej woli człowieka. Czy istnieje, czym jest, co jest jej przedmiotem, jak rozległa i silna jest jej władza 138
Rozdział II. O wolnej woli człowieka na początku jego istnienia 139
Rozdział III. O wolnej woli po upadku człowieka; ile znaczy ona w rzeczach poznawalnych dla rozumu ludzkiego 140
Rozdział IV. Jakie znaczenie ma wolna wola w sprawach, które w sposób poznawalny odnoszą się do wiecznego zbawienia 148
Rozdział V. Odpowiedzi na zarzuty 152
Rozdział VI. Zawiera zakończenie 170
Rozdział VII. Zawiera apostrofę do Jana Krzysztoporskiego i opowiadanie o dwu umierających 171
KSIĘGA O OPATRZNOŚCI I ODWIECZNEJ PREDESTYNACJI PRZEZ BOGA — DO STANISŁAWA POTKAKSKIEGO 178
Przedmowa 180
Rozdział I. Czy potrzebna jest w kościele nauka o opatrzności i predestynacji przez Boga 182
Rozdział II. Czym jest opatrzność boża. Czy to ona rządzi tym światem i wszystkimi jego sprawami 186
Rozdział III. Opatrzność boska jest nieodmienna 190
Rozdział IV. Także żywotem ludzkim, który następuje po tym obecnym, kieruje boska opatrzność, którą — jeżeli chodzi o błogosławionych — nazywa się ogólnie predestynacją, jeżeli o potępionych — reprobacją, czyli odtrąceniem 192
Rozdział V. Trzy poglądy teologów na przyczyny zarówno predestynacji błogosławionych, jak odtrącenia skazanych na potępienie 196
Rozdział VI. Umocnienie pierwszego poglądu na predestynację 201
Rozdział VII. O skutkach predestynacji i odtrąceuja 207
Rozdział VIII. Odpowiedzi na zarzuty przeciwko boskiej opatrzności 210
Rozdział IX. Zbicie argumentów przeciw predestynacji, zwłaszcza przytoczonych w obronie trzeciego poglądu, który w końcu daje się uzgodnić z poglądem pierwszym 224
Rozdział X. Odpowiedź na argumenty drugiego poglądu, który daje się ostatecznie również pogodzić z pierwszym 228
Rozdział XI. O pożytku z nauki o predestynacji i o tym, jak można się co do niej upewnić 244
Rozdział XII. Epilog, w którym, po pierwsze, daje sję ogólną odpowiedź na wszystkie zarzuty przeciw predestynacji przez Boga. Po drugie, wykazuje się konieczność nauczania o predestynacji. Po trzecie, że nauka ta nie powinna powstrzymywać nikogo od c*ynienia dobrze. Po czwarte, że dla ludzi pobożnych powinna być zarówno pożyteczna i im miła, jak — po
piąte — pewna i niezmienna. Po szóste wreszcie, zawarte tu jest zalecenie, nauki o opatrzności 248
PROSTA OPOWIEŚĆ
Do Jakuba Uchańskiego 255
PROSTA OPOWIEŚĆ O NIEZWYKŁEJ SPRAWIE STANOWIĄCEJ ZGUBNY PRZYKŁAD, A ZARAZEM UŻALENIE SIĘ NA KRZYWDY I SKARGA PRZECIW STANISŁAWOWI ORZECHOWSKIEMU Z RUSI 258
ORZECHOWSKI
Do Mikołaja, biskupa włocławskiego i pomorskiego 293
ORZECHOWSKI, CZYLI ODPARCIE OSZCZERSTW STANISŁAWA ORZECHOWSKIEGO Z RUSI 294
PRZYPISY
Wykaz skrótów 347
Przypisy filologiczne 349
Spis autorów i dzieł wymienionych w przypisach filologicznych 363